.

   Θαυμαστό όραμα νύκτα Ανάστασης

                   

Στο κατά Ματθαίον Ευαγ. κζ, 50-52 διαβάζουμε, “Ο δε Ιησούς πάλιν κράξας μετά φωνής μεγάλης, αφήκε το πνεύμα. Και ιδού, το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω, και η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν, και τα μνημεία ηνοίχθησαν...” . Και στο κατά Λουκάν Ευαγ. κγ, 44-45 διαβάζουμε, “Ήτο δε ως έκτη ώρα και έγεινε σκότος έφ΄όλην την γην έως ώρας εννάτης, και εσκοτίσθη ο ήλιος και εσχίσθη εις το μέσον το καταπέτασμα του ναού· ...” Αυτή ήταν η αντίδραση της φύσης στην μεγάλη ανομία, στην καταπάτηση του θείου νόμου, δηλαδή στη σταύρωση του Κυρίου. Διότι ολόκληρο τα σύμπαν υπακούει στον ηθικό νόμο του Θεού και γι΄αυτό η φύση ένοιωσε πάθος, και το καταπέτασμα του ναού (= το παραπέτασμα που διαχώριζε “τα Άγια των Αγίων” από τον κυρίως ναό) σχίσθηκε στα δύο από επάνω έως κάτω, και έγινε σεισμός και σχίστηκαν οι πέτρες, και άνοιξαν τα μνήματα και έγινε σκοτάδι σε όλη τη γη από ώρας 6ης έως 9ης.

Ας θυμηθούμε ότι παλαιότερα, στην περιοχή μας κάθε Μεγάλη Παρασκευή ο ουρανός καλυπτόταν από διάχυτη συννεφιά αλλά συνήθιζε και να ψιχαλίζει ή να βρέχει. Αυτό συνέβαινε ακόμη και όταν οι προηγούμενες και επόμενες της Μεγάλης Παρασκευής ημέρες ήταν ανέφελες, ή το Πάσχα εορταζόταν σε προχωρημένη άνοιξη που ο καιρός είναι ζεστός π. χ. αρχές Μαΐου. Οι μεγάλοι έλεγαν, σε εμάς τα παιδιά, ότι αυτό συμβαίνει επειδή η φύση θρηνεί και κλαίει την σταύρωση του Χριστού. Το φαινόμενο αυτό έρχεται πολύ πριν από το 1950, και το έζησαν από την παιδική τους ηλικία, το θυμούνται και το διηγούνται, άνθρωποι που σήμερα είναι άνω των ενενήντα ετών. Από πόσο παλαιά έρχεται δεν γνωρίζουν, αλλά το έζησαν από την παιδική τους ηλικία, όπως μου είπαν. Αλλά, εδώ και αρκετά χρόνια, έχασε την κανονικότητά του· δεν ισχύει πλέον και ούτε είναι γνωστό το αίτιο της αλλαγής αυτής.

Την σταύρωση όμως του Κυρίου ακολούθησε η Ανάστασή του, και μαζί με τους αγγέλους, τους μαθητές του, και όλους όσους τον πίστεψαν χάρηκε και η φύση. Ακολούθησε η Ανάσταση· την οποία φέτος δεν είναι δυνατό να εορτάσουμε όπως αρμόζει λόγω της μεγάλης δοκιμασίας της εποχής μας, της πανδημίας. Ας μη δούμε την δοκιμασία αυτή ως τιμωρία, άλλωστε ο Θεός δεν είναι τιμωρός· είναι Αγάπη και Δικαιοσύνη. Ας τη δούμε ως φάρμακο και τα φάρμακα πολλές φορές είναι πικρά. Ας τη δούμε και ως ευκαιρία να ξαναβρούμε το δρόμο που αφήσαμε και χάσαμε και ξεχάσαμε, το δρόμο προς τον Θεό. Ας θυμηθούμε και θαυμαστά γεγονότα που πολλές φορές συμβαίνουν τις άγιες αυτές ημέρες και ώρες κατά τις οποίες χαίρεται και η φύση. Κάποιοι είχαν και την ευλογία να ζήσουν τέτοια γεγονότα, όπως αυτό που ακολουθεί.

Πρόκειται για όραμα το οποίο, σύμφωνα με την πολύ ενδιαφέρουσα μαρτυρία του Κώστα Μακαρίτη κατοίκου της Ίκλαινας, συνέβη στην περιοχή “Αληχότζα” το έτος 1950 ή πιθανόν με μικρή χρονική απόκλιση από αυτό, το έζησαν ταυτόχρονα τρεις άνθρωποι, έχει καταγραφεί από την γράφουσα -το έτος 2007- και έχει δημοσιευθεί με σχετικό άρθρο της σε εβδομαδιαία εφημερίδα της Καλαμάτας την 29-5-2014. Κατά το έτος 2007, από τους τρεις που το έζησαν, στη ζωή βρισκόταν μόνον ο αφηγητής.

Η περιοχή “Αληχότζα” βρίσκεται πλησίον του χωριού Πλάτανος και εκεί υπήρχε παλαιά ομώνυμο χωριό (Αληχότζα) το οποίο εμφανίζεται στις απογραφές των Ενετών, του έτους 1689 με 41 κατοίκους και του έτους 1700 με 40 κατοίκους. Το 1716 επί Τουρκοκρατίας εμφανίζεται με 4 οικογένειες και ως εύρωστο οικονομικά (είχε ελαιοτριβείο, 400 ρίζες ελιές, αμπέλι, οπωροφόρα δένδρα). Τελευταία αναφορά για το χωριό

υπάρχει στην πληθυσμιακή έρευνα έτους 1829-1830, της επιστημονικής ομάδας που ακολουθούσε το εκστρατευτικό σώμα του Γάλλου στρατηγού Μαιζώνος, στην οποία εμφανίζεται να έχει 3 οικογένειες. Είχε ενεργό συμμετοχή στον αγώνα του 1821 αφού υπογράφει από το χωριό αυτό, ως προκριτοδημογέροντας - εκλέκτορας, σε πρακτικά εκλογής πληρεξουσίων της επαρχίας Νεοκάστρου ο Χάτζος. Στο πέρασμα των χρόνων είχε την τύχη και άλλων χωριών της περιοχής, έσβησε και έμεινε ως τοπωνύμιο.

Ας παρατεθεί όμως η αφήγηση του Κώστα Μακαρίτη περί του θαυμαστού οράματος: Ήταν βράδυ Ανάστασης. Ο ιερέας των χωριών Ίκλαινας, Πλατάνου, Σγράπας (σήμερα Ελαιόφυτο) και της Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής που ανήκε στην Σγράπα, Δημήτριος Παπαδόπουλος (παπά-Δημήτρης), πήγε στον Πλάτανο να σηκώσει Ανάσταση. Είχε σηκώσει ήδη Ανάσταση, στις δώδεκα ώρα το βράδυ, στη Σγράπα και μετά τον Πλάτανο, θα σήκωνε Ανάσταση, τις πρωινές ώρες, στην Ίκλαινα όπου θα συνέχιζε με θεία Λειτουργία, όπως συνηθιζόταν όταν οι ιερείς ιερουργούσαν σε περισσότερα χωριά. Μαζί του είχε δύο παιδιά, το γιο του Αθανάσιο, μετέπειτα ιερέα, και τον αφηγητή του γεγονότος, μετέπειτα ψάλτη.

Σήκωσαν Ανάσταση στον Πλάτανο και έφυγαν, γύρω στις 2 με 2.30 ώρα πρωϊνή, με το άλογο του ιερέα και προορισμό την Ίκλαινα. Επάνω στο άλογο κάθονταν· μπροστά ο ιερέας και πίσω, στο σαμάρι και στα καπούλια του ζώου, τα παιδιά.

Όταν έφτασαν στο σημείο όπου ο ασφαλτόδρομος στρίβει αριστερά κατηφορίζοντας προς τα κάτω και δεξιά του ξεκινάει χωματόδρομος προς τα χωράφια είδαν όλη την κοιλάδα μπροστά τους έως κάτω τη χούνη, όπου υπάρχει σήμερα μεγάλο δένδρο (πλάτανος) να λάμπει. Ταυτόχρονα άκουγαν ψαλμωδία. “Φως που σε τύφλωνε, σαν να ήταν λάμπα πέντε χιλιάδων κηρίων,” μου είπε επί λέξει ο Κώστας Μακαρίτης. Ταυτόχρονα όμως το παιδί του “τότε” και αφηγητής του γεγονότος το έτος 2007, που καθόταν πισωκάπουλα (=στα καπούλια του αλόγου, δηλαδή μετά το σαμάρι) έβλεπε να περνάει κάτω από τα πόδια του αλόγου κάποιο ζωάκι σαν γάτα ή σκυλί, δεν μπορούσε να προσδιορίσει τι ακριβώς ήταν, και εύλογα ανησυχούσε διότι το άλογο άρχισε να φρουμάζει, όπως είπε. Ο ιερέας έλεγε στα παιδιά “κρατηθείτε γερά και μη φοβάστε διότι κάτι πρέπει να συμβαίνει εκ Θεού”. Του όλου φαινομένου είχαν πλήρη αντίληψη, οπτική και ακουστική, και οι τρεις και η ύπαρξή του είχε αρκετή χρονική διάρκεια, μέχρι που κατέβηκαν κάτω στην κοιλάδα και στρίβοντας δεξιά απομακρύνθηκαν από τη θέση αυτή για να βγουν στη θέση “Βελισαρέικα” όπου ο δρόμος έχει διακλάδωση η οποία οδηγεί στην Ίκλαινα. Τότε, το φαινόμενο αυτό, που έκανε έκταση πολλών δεκάδων στρεμμάτων να λάμπει, εξαφανίστηκε.

Ο Δημήτριος Αθανασίου Παπαδόπουλος, εγγονός και γιος αντίστοιχα των άλλων δύο αυτοπτών μαρτύρων του φαινομένου (του ιερέως και του γιου του) μου διηγήθηκε, από αφηγήσεις αυτών, τα εξής: Ο δρόμος που ακολουθούσε ο ιερέας όταν πήγαινε στο χωριό Πλάτανος ήταν άλλος· πιο σύντομος, τη συγκεκριμένη όμως νύκτα, λόγω κακοκαιρίας, προτίμησε αυτόν που περνάει από την περιοχή Αληχότζα ως καλύτερο. Η μελωδία (=ψαλμωδία), που άκουγαν ήταν τόσο ωραία που ίδια δεν είχαν ακούσει ποτέ πάλι. Ταυτόχρονα άκουγαν χαρμόσυνες καμπάνες και όταν απομακρύνθηκαν από τη θέση που άρχισαν να βλέπουν το φως και πέρασαν και την κοιλάδα, το φαινόμενο σταμάτησε, όμως οι επιβαίνοντες του αλόγου, έχοντας ακόμη οπτική επαφή με την θέση από την οποία αυτό άρχισε, είδαν το φως να επικεντρώνεται σε ένα σημείο, αυτό στο οποίο αργότερα κτίστηκε εκκλησία.

Επανερχόμαστε στην αφήγηση του Κώστα Μακαρίτη και στα γεγονότα που ακολούθησαν: Αμέσως μετά το Πάσχα ο ιερέας πήγε στη Χώρα, βρήκε τον Γεώργιο Χρονόπουλο, ιδιοκτήτη της έκτασης όπου επικεντρώθηκε το φως, του εξιστόρησε όσα έζησαν και τον προέτρεψε να ερευνήσει -με ερωτήσεις προς μεγαλύτερους στην ηλικία- μήπως γνώριζαν αν κάτι συνέβαινε παλαιά στο κτήμα του. Ο ιδιοκτήτης, έτσι ενεργώντας, πληροφορήθηκε ότι, παλαιά, εκεί υπήρχε εκκλησία. (Όπως προαναφέρθηκε στην περιοχή αυτή υπήρχε το χωριό Αληχότζα.) Οι γέροι του είπαν πως η εκκλησία αυτή πιθανότατα θα βρισκόταν στο ύψωμα και επειδή εκεί υπήρχαν θάμνοι, κουμαριά και μυρτιά, έβαλε φωτιά ώστε να καθαρίσει ο τόπος. Η κουμαριά κάηκε λίγο και η μυρτιά καθόλου, αλλά εμφανίστηκαν πέτρες θεμελίων. Έτσι ξεκίνησε η ανέγερση εκκλησίας στο σημείο όπου υπήρχαν οι πέτρες. Παρενέβη όμως η Αρχαιολογική Υπηρεσία διότι τα θεμέλια που ευρέθησαν αφορούσαν εκκλησία που χρονολογήθηκε ως παλαιά και η ανέγερση μετατοπίστηκε 10-15 περίπου μέτρα νοτιότερα από το σημείο αυτό, εκεί που βρίσκεται σήμερα.

Από το όραμα έως την οικοδόμηση μεσολάβησε αρκετό διάστημα και το εξωκλήσι ανεγέρθηκε γύρω στο 1970 επί ιερέως του Αθανασίου Δημ. Παπαδόπουλου, δηλαδή του γιου του τότε ιερέως και ενός από τα δύο παιδιά που υπήρξαν μάρτυρες του οράματος. Πρόκειται για το εξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου που υπάρχει σήμερα στην θέση αυτή, εορτάζει στις 2 Μαΐου και οικοδομήθηκε με συνεισφορές διαφόρων

ευλαβών χριστιανών σε τόπο που παραχώρησε, για το σκοπό αυτό, ο τότε ιδιοκτήτης της έκτασης Γεώργιος Χρονόπουλος.

Μια καλή μου συμμαθήτρια από το γυμνάσιο, η Κατερίνα από το χωριό Πλάτανος, το 2007 μου μίλησε για ένα θαυμάσιο όραμα που συνέβη στην περιοχή. Έτσι έφτασα στον αφηγητή του.

Αρκετοί γνωρίσαμε τον παπά-Θανάση. Κάποιοι θυμούνται και τον παπά- Δημήτρη. Οι περισσότεροι όμως, πιστεύω ότι γνωρίσαμε τον Κώστα Μακαρίτη, τον ψάλτη· που πολλοί είχαμε δει να έρχεται και να ψάλλει κάποιες φορές και στο ναό του χωριού μας οδηγώντας με περισσή υπομονή το μεταφορικό του μέσο, μια φρέζα που εκ κατασκευής ήταν μηχάνημα αργοκίνητο και ασκεπές. Και όμως ερχόταν. Αυτός· ο τελευταίος από τους τρεις που έζησαν το θαυμάσιο γεγονός μεταξύ ουρανού και γης εκείνη την Ανάσταση, ο Κώστας Μακαρίτης, άφησε τον επίγειο αυτό κόσμο τον Απρίλιο του 2020, λίγο πριν την Ανάσταση του Κυρίου. Ας είναι καλά οι ψυχές τους.

                           Καλή Ανάσταση

                               

                                                                                                           16-4-2020 

                                                                                    Κωνσταντίνα Παν. Λεβέντη

                                                                        

Το εξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου στην περιοχή Αληχότζα.