Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΣΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

1^η συνέχεια του 4^ου κεφαλαίου

Για να γίνει κατανοητή η πορεία του χωριού θα πρέπει να παρατεθούν και κάποια ιστορικά στοιχεία της γύρω περιοχής στη διαδρομή του χρόνου και κυρίως για το Ναυαρίνο με την περιοχή του οποίου υπήρχε πάντοτε σύνδεση του χωριού.

Το 1204 καταλαμβάνεται η Κωνσταντινούπολη από τους Φράγκους και στη συνέχεια, προοδευτικά καθώς περνούν τα χρόνια καταλαμβάνεται και η Πελοπόννησος στην οποία οι Φράγκοι επιβάλουν το δίκαιο και τα έθιμά τους. Μαζί με άλλα κάστρα που κτίζουν οι Φράγκοι, κτίζεται πάνω στο ακρωτήριο Κορυφάσιο και το κάστρο Ναυαρίνο, (Παλαιόκαστρο), γύρω στο 1290. Ακρωτήριο Κορυφάσιο είναι η λωρίδα ξηράς που συνορεύει με τη θάλασσα της Βοϊδοκοιλιάς και τη λιμνοθάλασσα  και βρίσκεται  απέναντι από τη Σφακτηρία από την οποία  χωρίζεται με το στενό πέρασμα της Συκιάς.

Το Ναυαρίνο περιέρχεται το 1381 στους Ισπανούς τυχοδιώκτες της Ναβαρικής Εταιρίας οι οποίοι το κατέχουν ως το 1417. Τότε η περιοχή κατακτάται από τους Βενετούς που κατέχουν το κάστρο ως το 1500. (Περίοδος Α΄ Βενετοκρατίας).

Στη συνέχεια καταλαμβάνεται από τους Τούρκους, οι οποίοι το 1573 αρχίζουν να χτίζουν το Νιόκαστρο (το φρούριο της Πύλου) μετά από εισήγηση του Μουσταφά, διοικητή του φρουρίου του Παλαιοκάστρου. Οι Τούρκοι παραμένουν στην Πελοπόννησο έως το 1686. (Περίοδος Α΄ Τουρκοκρατίας).

Το 1686 εκστρατεύουν οι Βενετοί του Μοροζίνι στην Πελοπόννησο (Μωρέα) και την θέτουν υπό την κυριαρχία τους έως το 1715. (Περίοδος Β΄ Βενετοκρατίας).

Κατά το διάστημα αυτό (1686-1715) οι Βενετοί προσπάθησαν να δημιουργήσουν και να επιβάλλουν δικό τους φορολογικό σύστημα, να συντάξουν κτηματολόγιο και να απογράψουν τον πληθυσμό, ενέργειες δηλαδή που θα τους απέφεραν σημαντικά και σταθερά έσοδα. Αυτό αλλά και το γεγονός ότι χριστιανοί καταδυνάστευαν άλλους χριστιανούς ίσως να ήταν η αιτία που πολλές φορές τους έκανε στους Έλληνες πιο μισητούς και από τους Τούρκους.

Το κτηματολόγιο έμεινε στη μέση όπως και οι απογραφές εκτός αυτής του 1700, η οποία ολοκληρώθηκε σε όλη την Πελοπόννησο. Για την περιοχή μας όμως ο  πληθυσμός προκύπτει και από την απογραφή του 1689.

Οι Βενετοί είχαν διαιρέσει την Πελοπόννησο σε επτά διαμερίσματα, (νομούς), εκ των οποίων ένα ήταν αυτό της Μεθώνης με πρωτεύουσα τη Μεθώνη και αποτελείτο από τέσσερις επαρχίες. Μία από τις επαρχίες ήταν αυτή του Ναυαρίνου, στην οποία ανήκαν και τα Παπούλια.

Σύμφωνα λοιπόν με την απογραφή του 1689 (του Corner[1]) εμφανίζονται στην επαρχία Ναυαρίνου, μεταξύ άλλων χωριών και τα παρακάτω με τον πληθυσμό που αναγράφεται στο καθένα.

Όνομα χωριού:	Άνδρ.	Αγόρ.	Γυν.	Κορ.	Σύνολο
Apanu Papugli (Απάνου Παπούλι)	2	-	3	2	7
Catu Papugli (Κάτου Παπούλι)	10	3	8	4	25
Platanos  (Πλάτανος)	6	1	4	2	13
Ali Coza  (Αλή Χότζα)	16	10	13	2	41
Niclena  (Νίκλενα)	19	9	19	11	58
Pispissa  (Πισπίσα)	14	4	13	13	44
Cremidi  (Κρεμμύδι)	14	6	13	4	37
Το Βλαχόπουλο υπάγεται στην επαρχία Μεθώνης με πληθυσμό:
Vlaghopullo (Βλαχόπουλο)	10	6	7	2	25

(Στον πιο πάνω πίνακα αλλά και στους επόμενους, τα ονόματα των χωριών παραθέτω  με την  ορθογραφία  που αναγράφεται  στη βιβλιογραφία από  την οποία  ελήφθησαν και εντός παρένθεσης  τη μετάφρασή τους.)

Στην παραπάνω απογραφή παρατηρούμε ότι:

Το Κάτω Παπούλι είχε μεγαλύτερο πληθυσμό από το Άνω Παπούλι.

Δεν εμφανίζεται το χωριό (του) Καραμανώλη και

Υπάρχει και μάλιστα ως ισχυρό πληθυσμιακά, το χωριό (του) Αλή Χότζα.

Αξίζει να σταθούμε για λίγο στο χωριό Αλή Χότζα από το οποίο και προέρχεται το επώνυμο της οικογένειας Αληχοτζώτη.

Το χωριό αυτό πρέπει να βρισκόταν νοτιοδυτικά του Πλατάνου και βορειοανατολικά του σημείου που διακλαδίζεται ο δρόμος από Κορυφάσιο για Ίκλαινα και Πλάτανο (Βελισαρέϊκα). Σε καταγραφή των Τούρκων του έτους 1716 εμφανίζεται με ελαιοτριβείο, 400 ρίζες ελιές, αμπέλι, οπωροφόρα δένδρα, σπίτι του οποίου το ισόγειο λειτουργούσε ως σιταποθήκη και γενικά ως ένα πολύ εύρωστο  οικονομικά χωριό. Στο πέρασμα των χρόνων είχε την τύχη που είχαν και άλλα χωριά της περιοχής, (Κάτω Παπούλια, Λουτρό, Νάσια, Κοντινού, Πισάσκι). Έσβησε και έμεινε ως απλό τοπωνύμιο. Τελευταία αναφορά γι’ αυτό βρήκα  να υπάρχει  σε πληθυσμιακή έρευνα επιστημονικής ομάδας που ακολουθούσε το εκστρατευτικό σώμα του Γάλλου στρατηγού Μαιζών το  έτος 1829.

Τέλος αξίζει να παρατεθούν τα εξής σχετικά με τα γειτονικά  χωριά Πλάτανο και Ίκλαινα: Στο Χρονικό του Μορέως αναφέρεται ότι όταν απεβίωσε ο Γουλιέλμος Βιλλεαρδουΐνος,  η χήρα του η Αγγελίνα, είχε στην κατοχή της στη Μεσσηνία και διαφέντευε, μεταξύ άλλων,  τον Πλάτανο και το Γλυκύ και άλλα χωρία μετά από αυτά. Η χηρεία της συνέβη πριν το 1300. Στη συνέχεια η Αγγελίνα παντρεύτηκε με τον επίσης χήρο Σαιντ Ομέρ  ο οποίος και έκτισε το κάστρο Ναυαρίνο (Παλαιόκαστρο) γύρω στο 1290, όπως ήδη προαναφέρθηκε.

    Σχετικά λοιπόν με τα δύο αυτά χωριά που μεταξύ άλλων διαφέντευε η Αγγελίνα, αξίζει να αναφερθούν τα εξής:  Ο Στέφανος Ν. Δραγούμης στο βιβλίο του « Χρονικών Μορέως Τοπωνυμικά- Τοπογραφικά-Ιστορικά» που εξεδόθη το 1921 και βασίζεται στα τρία Χρονικά, Αραγώνειο, Γαλλικό, και Ελληνικό, τα τοποθετεί στην Πυλία. Ο μεν  Πλάτανος - λέει- προσδιορίζεται εύκολα κοντά στη Λιγούδιστα. (Λιγούδιστα ονομάζαμε μέχρι πριν λίγες δεκαετίες τη σημερινή Χώρα). Για το Γλυκύ- λέει-ότι δεν βρήκε πουθενά σημειωμένο ποιο χωριό είναι αλλά ότι υποπτεύεται πως καλύπτεται από την περιοχή της Ίκλαινας.      Που στηρίζει την υποψία του ο Δραγούμης δεν αναφέρει, όμως μέχρι και σήμερα στην Ίκλαινα υπάρχει περιοχή ονομαζόμενη «Γλυκορίζια». Η περιοχή αυτή αρχίζει έξω από την Ίκλαινα, από το νεκροταφείο της και φτάνει σχεδόν έως το Καραμανώλη. Ονομάζεται Γλυκορίζια διότι εκεί, την Άνοιξη, εφύετο και φύεται έως και σήμερα φυτό μετρίου ύψους του οποίου η ρίζα είναι γλυκιά και παλαιότερα συνήθιζαν να τη μασούν και να πίνουν το ζωμό της. Το φυτό αυτό που είναι αυτοφυές και όχι καλλιεργήσιμο σήμερα τείνει να εκλείψει επειδή καταστρέφονται οι ρίζες του λόγω της χρήσης των τρακτέρ. Το φυτό αυτό και  η ονομασία της θέσης του «Γλυκορίζια», ενισχύει την υποψία του Δραγούμη ότι το Γλυκύ ήταν στην περιοχή της Ίκλαινας.

     Κατά συνέπεια  πρέπει να θεωρούμε νομίζω ότι τα χωριά Πλάτανος και Ίκλαινα ως καλύπτουσα την περιοχή του χωριού Γλυκύ   εμφανίζονται πριν το έτος 1300.

Από την απογραφή των Βενετών το έτος 1700(του Francesco Grimani[2]) προκύπτουν τα εξής:

Όνομα χωριού	Οικογένειες	Σύνολο κατοίκων
Papuglia  (Παπούλια)	8	38
Alli Cozza  (Αλη Χότζα)	6	40
Plutano (Πλάτανος)	7	16
Iclena  (Ίκλενα)	15	42
Pispisa  (Πισπίσα)	12	65
Cramidi  (Κρεμμύδι)	6	33

Το Βλαχόπουλο είχε 12 οικογένειες και 47 κατοίκους.

Στον πίνακα αυτό παρατηρούμε ότι το Άνω και το Κάτω Παπούλι έχουν απογραφεί μαζί ως Παπούλια και είχαν συνολικά 38 άτομα που αντιστοιχούσαν σε 8 οικογένειες.

Επίσης παρατηρούμε ότι δεν εμφανίζεται το Καραμανώλη το οποίο δεν φαινόταν ούτε στην απογραφή του 1689. (Προφανώς δεν υπήρχε ούτε το 1700).

Οι Βενετοί  εκδιώχθηκαν το 1715 από τους Τούρκους, οι οποίοι παρέμειναν κυρίαρχοι έως το 1821(περίοδος Β΄ Τουρκοκρατίας), που άρχισε ο εθνικός – απελευθερωτικός αγώνας.

Για το έτος 1716, ένα έτος μετά που οι Τούρκοι παρέλαβαν την εξουσία, προκύπτουν σημαντικά στοιχεία για τα χωριά της περιοχής από οθωμανικό έγγραφο που βρίσκεται στα Αρχεία της Κωνσταντινούπολης υπό στοιχεία T.T.880(Tapu Tahrir 880)[3]. Από το έγγραφο αυτό προκύπτουν κτηματολογικά στοιχεία αλλά και λίστες των Τούρκων περί παροχής γης προς στρατιωτικό και διοικητικό προσωπικό. Οι Τούρκοι όταν αποκτούσαν νέα εδάφη έφτιαχναν σχετικούς καταλόγους γαιών, σπιτιών, κτηνοτροφίας κ.λ.π. για φορολογικούς λόγους. Τους καταλόγους αυτούς  κάθε 30-40 χρόνια τους ενημέρωναν  με νέα τυχόν στοιχεία που είχαν προκύψει για τον ίδιο πάντα σκοπό.

Στο προαναφερόμενο έγγραφο - πίνακα εμφανίζονται μεταξύ άλλων και τα τσιφλίκια (αγροκτήματα με  οικισμό μαζί)  των Παπουλίων. Το ένα ως Παπούλι  ή του Μουσταφά Αγά και το άλλο ως Παπούλι ή του Αγάκου.

 Το οθωμανικό αυτό κείμενο λέει ότι τα Παπούλια, ήταν τιμάρια που ανήκαν στο Ναυαρίνο και το έδαφος τους ήταν, του ενός ορεινό μεσαίας ποιότητος και του άλλου πεδινό. Επίσης αναφέρει πόσα δένδρα,(συκιές, αχλαδιές, μουριές, αμυγδαλιές, μηλιές, λεμονιές, ρίζες ελιές, και αμπέλια) είχε κάθε ένα και ότι  παρήγαγαν σιτάρι, κριθάρι, κουκιά, κεχρί. Αναφέρει ακόμη κάποια  σπίτια  ισόγεια ή με δωμάτιο επάνω και στάβλο - αποθήκη κάτω, μία αποθήκη και τα ονόματα 10 κολίγων, κατοίκων του χωριού,(που προφανώς  αντιστοιχούν στο νοικοκύρη κάθε οικογένειας), με το χώρο που ο καθ’ ένας καλλιεργούσε και τα πρόβατα ή γουρούνια που είχε.  Αναφέρονται επίσης και τα όρια των δύο χωριών.

Οι 10 κολίγοι, που προφανώς  αντιστοιχούν στο νοικοκύρη κάθε οικογένειας(δηλαδή πρέπει να υπήρχαν 10 οικογένειες), και τα πρόβατά τους(σύνολο 300) εμφανίζονται όλοι στο Άνω Παπούλι, όμως πρέπει να αφορούν τους κατοίκους και των δύο χωριών, δηλαδή πρέπει να είχαν απογραφεί συγκεντρωτικά, όπως άλλωστε είχε συμβεί και 15 χρόνια νωρίτερα, το 1700 επί Ενετών και ήταν και τότε περίπου ίδιος αριθμός οικογενειών(8).

Επόμενη αναφορά για τον πληθυσμό του χωριού συναντάμε στον Φραγκίσκο Πουκεβίλ  όπως αναφέρθηκε και στο κεφ. 2 και αφορά το έτος 1815. Από αυτήν προκύπτουν σημαντικά πληθυσμιακά στοιχεία, για τα Παπούλια και τα εξής- μεταξύ άλλων- χωριά της επαρχίας Ναυαρίνου.

 

Όνομα χωριού	Οικογένειες
Papoulia  (Παπούλια)	30
Cato Papoulia  (Κάτω Παπούλια)	23
Loutro (Λουτρό)	27
Caramanoli  (Καραμανώλη)	21
Niclena  (Ίκλενα)	32
Kremidi  (Κρεμμύδι)	19
Alo Kremidi  (άλλο Κρεμμύδι)	25
Planos  (προφανώς Πλάτανος με λάθος διατύπωση)	23
Alihodja (Αλη Χότζα)	24
Osman Aga (Οσμάναγα=σημερινό Κορυφάσιο)	29
Pissaki  (Πισάσκι)	22
Pispissa  (Πισπίσια)	30
Nassa (Nάσια)	26
Koudinou (Κουδινού)	24
Το Βλαχόπουλο ανήκε στην επαρχία Μεθώνης:
Vlachopoulo  (Βλαχόπουλο)		30

Στον πίνακα αυτό παρατηρούμε τα εξής:

α. Δεν υπάρχει η ονομασία Παπούλι, το κάθε ένα από τα δύο χωριά ονομάζεται Παπούλια και όχι Παπούλι. Με την ονομασία αυτή κατά κανόνα τα συναντάμε στις μεταγενέστερες αναφορές.

β. Τα Άνω Παπούλια υπερτερούν σε πληθυσμό έναντι των Κάτω Παπουλίων, ενώ στην απογραφή του 1689 συνέβαινε το αντίθετο, και αναφέρονται όχι ως «άνω» αλλά απλώς Παπούλια. Ίσως να είχε αρχίσει η επικράτηση του σημερινού χωριού στην συνείδηση του κόσμου και ο Πουκεβίλ, που ήταν περιηγητής, να το κατέγραψε με βάση αυτή.

γ. Εμφανίζεται το χωριό Καραμανώλη αλλά και ένα δεύτερο χωριό με το όνομα Κρεμμύδι. (Σήμερα λέμε «τα Κρεμμύδια».)

δ.   Εμφανίζεται χωριό με την ονομασία Λουτρό για το οποίο περισσότερα θα αναφερθούν σε άλλο κεφάλαιο.

ε. Εμφανίζεται χωριό με την ονομασία Κουδινού για το οποίο θα αναφερθούν περισσότερα επίσης σε άλλο κεφάλαιο σχετικά με την σπηλιά και τον οικισμό του Δούκα.

στ. Οι αριθμοί του πίνακα φαίνεται ότι αφορούν οικογένειες, πιστεύω  όμως να πρόκειται για λάθος και ότι αφορούν τους κατοίκους  κάθε χωριού ως άτομα και όχι ως οικογένειες, διότι δεν δικαιολογείται τόσο μεγάλη αύξηση οικογενειών από την προηγούμενη καταγραφή. (Θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ότι ο Πουκεβίλ ήταν περιηγητής και όχι απογραφέας).

Τον Μάρτιο του 1821, με την κήρυξη της επανάστασης, το φρούριο της Πύλου (Νιόκαστρο) πολιορκείται) από τους επαναστάτες υπό την ηγεσία του Γ. Οικονομίδη και τελικά παραδίδεται στους Έλληνες την 7^η Αυγούστου του 1821.

Την 1^η Ιουλίου του 1821 γίνεται συνέλευση για την εκλογή πληρεξουσίων της επαρχίας Νεοκάστρου. Τα Άνω Παπούλια εκπροσωπούνται από τον προκριτοαγωνιστή Πανταζή. (Τα Κάτω Παπούλια , όπως έγινε ήδη αναφορά στο κεφ.2 εκπροσωπούνται από τον Γιωργάκη Λεβέντη). Ο γέρο Πανταζής, που αναφέρεται και υπογράφει κατά τη διάρκεια του αγώνα σε έγγραφα μόνο με αυτό το όνομα (χωρίς επώνυμο) πρέπει να είναι  ο Πανταζής Πανταζόπουλος, ο οποίος είχε έρθει από το Αρκουδόρεμα πριν το 1821 (αφήγηση Κων/νου Πολυχρονόπουλου).

 Το Νοέμβριο του ίδιου έτους 1821 ως πρόκριτοι – δημογέροντες – εκλέκτορες των δύο Παπουλίων[4], υπογράφουν οι ίδιοι, τα πρακτικά της εκλογής των πληρεξουσίων της επαρχίας. Εκλέχτηκαν οι Ιωάννης Γεωργίου Οικονομίδης και Διονύσιος Λυκούδης ως «πρώτη φωνή», Αποστόλης Μπόμπολας «δεύτερη φωνή»…κ.λ.π., όπως αναφέρουν τα πρακτικά. (Ο ένας από τους πλάτανους της πλατείας Πύλου ονομάζεται έως σήμερα « ο πλάτανος του Λυκούδη», από κάποιον Λυκούδη που υπηρέτησε ως ταγματάρχης το 1885 και ήταν προφανώς απόγονος αυτού).

Από διπλανά χωριά μπορούμε να διαβάσουμε στα πρακτικά αυτά, ονόματα εκλεκτόρων και τα χωριά τους όπως: Δράκος από Πλάτανο, Χάτζος από Αληχότζα, Πανάγος Τσαγκλής από Ίκλαινα, (δυσανάγνωστο όνομα) από Νάσια, Θεοδωρής Αλεξόπουλος από Γουβαλοβορά (=σημερινή Σγράπα ή Ελαιόφυτο), Στασινός από Στυλιανού, Θοδωρής Αδρακτάς από Αγορέλιτζα.

Την 19^η Φεβρουαρίου 1823 γίνεται νέα συνέλευση στο Νεόκαστρο για εκλογή πληρεξουσίων. Για τα δύο χωριά Παπούλια υπογράφουν, όπως αναφέρει το πρακτικό, οι: «Γιωργάκης Λεβέντης, Παρασκευάς και οι λοιποί»[5]. Ο Παρασκευάς ήταν κάτοικος των Κάτω Παπουλίων και ονομαζόταν Βέργης.

Το 1825 αποβιβάζεται στη Μεθώνη ο Ιμπραήμ Πασάς. Στα Μεσσηνιακά φρούρια διεξάγονται σφοδρές μάχες. Μάχες και στα χωριά γύρω από τα Παπούλια: Στις 18 Μαρτίου 1825 διεξάγεται η μάχη στη Σχοινόλακα και στις 8 Απριλίου 1825 η μάχη στα Κρεμμύδια. Στη συνέχεια πολιορκείται το Νιόκαστρο (υπερασπιστής εντός αυτού βρίσκεται και ο Μακρυγιάννης), και γίνεται φονικότατη μάχη στο Παλαιόκαστρο, (Ναυαρίνο). Πρωταγωνιστής σε όλες ο Ιμπραήμ πασάς. Στις 20 Μαΐου 1825 διεξάγεται η μάχη στο Μανιάκι, όπου σκοτώνεται ο Παπαφλέσσας και μαζί του και ο Πολυχρόνης Πανταζόπουλος από τα Άνω Παπούλια εκ του οποίου προήλθε η οικογένεια των με το επώνυμο Πολυχρονοπούλου, κλάδος της οικογένειας Πανταζοπούλου σύμφωνα με τις διηγήσεις που προαναφέρθηκαν.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες κατάληψης και κατοχής της Πυλίας οι κάτοικοι των Παπουλίων, όπως και των άλλων χωριών της γύρω περιοχής, καταφεύγουν ως πρόσφυγες στα ενδότερα της Πελοποννήσου. Έτσι λοιπόν βρίσκουμε να έχουν υπογράψει το πρακτικό εκλογής του Ι. Γ. Οικονομίδη ως πληρεξουσίου της επαρχίας Νεοκάστρου ο γέρο Πανταζής το  1825 από την Πολιανή όπου είχε καταφύγει με τους κατοίκους του χωριού του  αλλά και το 1827  από την Θουρία.

Το πρακτικό υπογράφουν στις 9 Νοεμβρίου 1825 επίσης από την Πολιανή όπου είχαν καταφύγει με τους κατοίκους του χωριού τους, οι προκριτοαγωνιστές – εκλέκτορες Λεβέντης Γιώργος και Βέργης Παρασκευάς. Ο Βέργης υπηρέτησε κατά τον αγώνα και ως στρατιώτης.

Τα δύο χωριά των Παπουλίων συνεχίζουν να υπάρχουν παράλληλα αυτή την εποχή, αλλά με τους κατοίκους τους πρόσφυγες.

Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Πανταζής Πανταζόπουλος, όταν επέλασε ο Ιμπραήμ, τράβηξε προς το Δερβένι στην Αρκαδία, κοντά στον Κολοκοτρώνη (σύμφωνα με αφήγηση του Κων. Σ. Πολυχρονόπουλου). Λογικό είναι λοιπόν να τον βρίσκουμε να υπογράφει το πρακτικό από την Πολιανή και από την Θουρία στην περιοχή της Άμφειας, περιοχές κοντινές προς το Δερβένι. Άλλωστε πρόσφυγες και κτηνοτρόφοι ήταν, δεν είχαν σταθερή βάση και η μετακίνηση τους στην ενδοχώρα ίσως πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Επίσης να  παραθέσουμε και τα εξής: Την 5 και 6/6/1825 διεξάγεται η μάχη της Πολιανής, όπου μεταξύ άλλων πολιορκητών λαμβάνει μέρος και ο Πλαπούτας. Λεβενταίοι, (σύμφωνα με όσα είχε διαβάσει ο Γεωργ. Χρ. Λεβέντης), ήταν πρωτοπαλίκαρά του. Λογικό είναι λοιπόν να τους συναντάμε σε αυτά τα μέρη και να υπογράφουν από την Πολιανή το πρακτικό που προαναφέραμε.

Την περίοδο αυτή συναντάμε και τον Αργυρόπουλο, αγνώστου μικρού ονόματος αγωνιστή που ήταν κάτοικος με την οικογένειά του, των Άνω Παπουλίων και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες κατά των Τούρκων και Αράβων. Για την τύχη του δεν υπάρχουν στοιχεία, όμως το 1825 η γυναίκα του Φωτεινή, που αναφέρεται ως «Αργυρόνυφη», δηλαδή η νύφη του Αργυρόπουλου, με τα τέσσερα παιδιά τους Κωσταντή 4 ετών, Μαγδάλω 7 ετών, Κώστα 9 ετών και Παναγιώτη 12 ετών συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι από τους Άραβες.

Το κεφάλαιο 4 συνεχίζεται

                                                                                                    Απρίλιος 2013

                                                                                                    Έρευνα-κείμενο Κωνσταντίνα Π. Λεβέντη

---

[1] Από το βιβλίο του Βασίλη Παναγιωτόπουλου «Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου» 13^ος_18^ος αιώνας.   Ιστορικό Αρχείο Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος 1985

[2] Από το βιβλίο του Βασίλη Παναγιωτόπουλου «Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου» 13^ος_18^ος αιώνας.   Ιστορικό Αρχείο Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος 1985.

[3] Aπό το βιβλίο των F. Zarinebof, J. Bennet, J. Davis «A Historical and Economic Geography of Ottoman Greece. The southwestern Morea in the 18^th century»

[4] Γ.Α.Κ. « Συλλογή Βλαχογιάννη»κατ.4 φακ.1 αριθ.164

[5] Γ.Α.Κ. « Συλλογή Βλαχογιάννη»κατ. Α φακ.4 αριθ.50